kiedy konie kołaczą

uporczywy ból w części głowy znów mnie gnębi 24h na dobę i tylko zupełne unieruchomienie puszki pozwala mi od niego na chwilę się oderwać. a przestrzeń tej wsi wesołej niestety jest pełna hałasu. ludzie uwielbiają hałasowo, ciągle coś koszą, kopią, budują, piłują, uprawiają maszynami, a  kiedy na przykład niedzielą nie robią tego, umilają sobie czas wozidłami, żeby odpocząć.

marzy mi się dzień zupełnej ciszy, jak w  pierwszym lokdałnie, to było jak jakaś obłędna wygrana na loterii, ale to już było.

 

książeczka poszła do druku, czekam, żeby zobaczyć jak wyjrzy na żywo, jak się spisze i oczywiście mam wątpliwości, czy to będzie porządny tomik. jak zawsze zresztą pełna jestem wątpliwości, których nie jest w stanie rozproszyć nikt.

 

tymczasem przeczytałam kolejny tom Dzienników Agnieszki Osieckiej i jakże się pięknie zagląda do życia osób niezwykłych ze zwykłymi człeczymi przypadłościami, potknięciami i niezgrabnościami. a przy tym robiących rzeczy wymykające się szarzyźnie codzienności i tę codzienność stwarzające. czytam życie artystki i odruchowo porównuję je ze swoją biedą szarą, z ubożyzną własnych działań, gnuśnością i prokrastynacją wszystkiego. nie napawa mnie optymizmem, zresztą nawet o optymizmie nie mam jak pomyśleć, bo ten łeb zakuty mnie boli, pulsująco, tętni mi w nim galopada przynajmniej zetrzech koni. i to takich bardziej prawych, gdybym miała zorientować strony.

Michał przysłał mi swój tomtom Za lasem. Fajne, socjologiczne pisanie, bardzo współczesne w języku, bardzo osobiste, ale nie wsobne. trochę z gorzkim przekąsem, trochę z żalem za niedostatecznościa korzeni, ale też z przyznaniem racji bytu sadzonkom ludzkim. taka próba spojrzenia i rozumienia po obu stronach rzeczy na granicy nowe osiedle- stara wieś.
 o poszukiwaniach, koczownictwie współczesnym i że się świat przemienia na naszych oczach, w  naszych rękach, pod naszymi nogami, a jest to proces nieunikniony, choć jednocześnie budzi w nas widma obaw, ksenofobii, poczucie starzenia się.
tak, dobra książka z fajnie zgrywającymi się obrazkami, właściwie nawet traktat.

no to wierszyk z tegoż

Czasy niby nowe, przynajmniej niczym duże, większe,
największe ekrany telewizorów - mniejszych
od aut, których duma uniemożliwia
mieszczenie się na parkingach,
jakby czas przerósł przestrzeń. Ludzie
mieszczą się w  pozorach domów
i domach pozorów. Poglądy prezentują wyraźne
dzięki ekranom dotykowym.

(Michał Domagalski z tomu Zalasewo)

Ku uciesze mych ócz lazuru i niezżartej ponurością części ducha, nabyłam sobie barzo piękny album, do posiąścia którego zachęcywuję, bo zacne reprodukcje i o święci aniołowie, niewiele z nich jest przepołowionych na dwoje przez szew, a wiemy wszyscy jakie to jest ważne. i kartki nie świecą. tylko sporo waży więc raczej stolik na dłuższe oglądanie jest potrzebny

i jeszcze cudowna waza od cudownej artystki, którą wypatrzyłam, a jakże, na fb i znowu się nie zawiodłam (dlatego nie mogę porzucić fb). Właściwie wazy mam dwie, bo jedna się nadtłukła w transporcie i pani Kasia zrobiła mi drugą absolutnie za darmo i nie chciała nawet słyszeć o zapłacie. polecam tę artystkę zarówno z obejścia cudną, jak i z tego co wytwarza.

autor: Katarzyna Snela

aa i z ładnych rzeczy mam nowe pidełko/kapielidełko dla ptasząt, gdyż poprzednie wylądowało na moim stole w roli misy i nie umiem już bez niego w  domostwie być. A zatem piękne pidełko w  towarzystwie pelargoniów.  no i jak wam się podoba?