Na łikendzie

Na łikendzie było fajnie, bo raz że łikend, dwa, że pomimo inercji, jak się ruszyć to już dalej się toczy.

W piątek dowiedzieliśmy się, jak mówić dziękuję po kantońsku i to jest coś pośredniego między sposobem komunikacji mojej siostrzenicy Marty, naszego przyjaciela Pitera, a burknięciem w talerz. Jak sądzę, kiedy wybierzemy się do Hongkongu, zostaniemy po prostu gburami, bo wypowiedzieć tego "dziękuję" nie sposób, a wszelkie nasze próby tegoż znaczyły prawdopodobnie "twoja matka jest krokodylem" lub "oddaj mi swoją czapkę z psa", acz Fung był zadowolony, że przynajmniej się staramy. Staraliśmy się : ]

W dodatku okazało się, że google translator dość wiernie tłumaczy ze staropolskiego na mandaryński, co jest cenną informacją.dla podróżników.

Na koniec pięknie napoczętego wieczorru władowaliśmy się z okrzykiem juppi wprost w ramiona mego byłego narzeczonego przebywającego z obecną narzeczoną w knajpie, w której miało ich nie być. Pal to sześć, okazało się niemocno bolesne, bo dziewuszka cholernie sympatyczna. Dramat zaczął się dopiero wtedy, kiedy kapela próbująca czegoś na kształt występu rozwyła się w niebogłosy. Tutaj nie wytrzymała nawet słynna azjatycka grzeczność, Fung został trafiony wiosłem, które przybrało postać piosenki:  "Tears in heaven" i padł na kanapę skazany od teraz na ciężką traumę, my turlając się po blacie próbowaliśmy stłumić wyrywające się z płuc naszych niekontrolowane wycie.

Dodatkowym utrudnieniem dla mnie były zupełnie zatkane wirusem drogi oddechowe, co oznaczało, ze albo się śmieję i umieram, albo oddycham i umieram, tak czy siak kaplica, grób i ciemna masa.. Tak przy okazji, jeśli za jakiś czas połowa ludności Hongkongu zostanie wytrzebiona przez dziwnej postaci mikroba, to to jest nasz.

Sobota upłynęła spacerkiem po piwie, wieczorem Świetliki, i albo z przyczyn niezupełnie związanych z muzyką, czy poezją Marcina Świetlickiego, albo z powodu, że jednak chyba ta Sromota mało się różni od bezwstydnych dokonań wcześniejszych, które nawet zdają mię się lepsze, choć to może być też sprawka niewinnej młodości, w jakiej jeszcze wtedy tkwiłam. Przyczyną też  być może entourage, nie ta knajpa, nie ten styl, nie taka przestrzeń. Możliwe, że wybrzmiałoby w przytłumionym kameralnym miejscu, bez dodatkowych atrakcji, jak miejsce do tańczenia (i żeby nie było, nie mam nic przeciw tańcom, wręcz naprzeciwko!). Tak czy siak zdejmę płytę ze świni i odsłucham w skupieniu na własnym ubitym gruncie (choć w krainie bagien o to niełatwo).

A zupełnie obok, to ja proszę państwa zupełnie nie rozumiem tej nagonki na Malanowską (jeszcze niedawno sądziłam że to partner Malanowskiego i partnerów), bo czy oczekiwanie sensownej zapłaty za swoją pracę jest naprawdę aż takie niegodne? Czy to, ze się kobieta odważnie poczuwa do bycia w zawodzie pisarz i chciałaby móc się z tego utrzymać karygodne jest? Czytam, jak rzucający się jej do gardła pisarze/poeci charytatywni, plują w swój własny kociołek wykrzywiając wiele swoich wcześniejszych na ten temat słów, i oburzają, że ktoś śmiał zaapelować o uznanie statusu i pieniądze zań.  I myślę sobie - o co kurwa chodzi!? Ale też ja wielu spraw świata tego nie rozumiem, to inna sprawa. Na przykład warcabów nie rozumiem, chociaż gram w szachy, co jest dla moich bliskich niezłym fenomenem. Nie rozumiem i ju. Ponadto gra w kółko i krzyżyk jest dla mnie totalnym idiotyzmem. I tym optymistycznym akcentem ogłaszam nawrót wiosny!  : ]

A tu jest jeszcze piątek i z powodu, że pozostali uczestnicy wyprawy w krainę łikendu już śpią, my z Zinkiem adaptujemy łazienkę na potrzeby salki konferencyjnej. Do momentu, kiedy zabrakło w niej tlenu i poleźliśmy spać

Tu objawienie profilu Stanisława Tyma, dzięki nodze Aniety

A tu dowód na to, że mozna sobie popływać po centrum Olsztyna, tylko trzeba wypozyczyć motorówkę. Na dworcu autobusowym

aha, a na Ps, jeszcze Zaz. No co za dziewyszka! zakochałam się na zabój : ]



i o mój boże, nareszcie Francuz mówi po francusku wyraźnie! : D