między wymiarami

wtorkowy śnik

rozległa równina, która jednak mocno zawęża się wokół, jakby rybie oko aparatu przesuwało się wraz ze mną, wytwarzając wrażenie niewielkiej bańki. znajduję się w świecie porośniętym trawami, źdźbła są suche, jakby była to wczesna wiosna, klimat bagiennego uroczyska.
w świecie tym mieszka wiedźma i jej pomagier, sługa pokurczony, pokrętny, służalczy, kiedy się boi, a jednocześnie bardzo podstępny. wiedźma chce dostać się do kuli z ciemnego, lustrzanego szkła, która leży na trawie. kula jest ogromna i wiem, jak się do niej dostać, ciekawi mnie, co w niej jest. sługa wiedźmy usiłuje różnymi sposobami zmusić mnie do zdradzenia tajemnicy lub wejścia tam razem z nim. nie chcę tego zrobić, ale wiem jednocześnie, że wejście do tej kuli jest jedynym sposobem, w jaki mogę uratować życie, ponieważ zbliża się wiedźma, sunąc szerokimi zygzakami przez morze trawy (pole widzenia poszerza mi się). wiem i czuję, że zamknięta w tej kuli będę bezpieczna. w ostatniej chwili dotykam ściany kuli i napieram na nią z całej siły. przeciskając się przez ściankę. czuję kleszczowy ucisk ciała, dławienie, powietrze wyciska się ze mnie, jakbym ścieniała do niemożliwości, odczuwam strach. ale jednocześnie wiem, co robię i czuję zbliżające się ocalenie. przeciskam się wreszcie przez kulę i okazuje się, że oto znajduję się w normalnym, swoim świecie na którego trawie leży kula z lustrzanego, ciemnego szkła, a przez nią przeciska się sługa wiedźmy z wężowym pyskiem i wężowym ciałem. biorę kij i z całej siły wpycham go do tej kuli, wpycham tak mocno, że aż bolą mnie ramiona. kula zamyka się, sługa zostaje wewnątrz. patrzę na kulę i rozumiem, że każdy z tych światów jest zamknięty w kuli leżącej w drugim świecie, zawierają się w sobie, a granicą pomiędzy nimi jest ściana kuli. mój świat znajduje się w kuli leżącej w krainie trawy, a jednocześnie kraina trawy zamknięta jest w kuli leżącej w moim świecie.