Kolaboracja z Zinkiem to jedna z fajniejszych rzeczy. On czyta recki i kupuje jedną pulę książek, ja nie czytam recek i kupuję książki metodą ruchów Browna opierając się na przeróżnych atraktorach. To działa. Zinek przywozi mi książki do przeczytania, a ja później mówię mu, czy jest sens czytać. Właśnie w tej chwili, pisząc owe słowa, uświadomiłam sobie, że jest to dowodem na wielkie z jego strony zaufanie mojemu pogiętemu umysłowi. Może dlatego.
Czasami też książki od Ziny dostaję i dziś o gwiazdkowym podarku, czyli Anomalii Hervé Le Telliera w przekładzie Beaty Geppert.
Tu od pierwszej strony strzał, autor nie zezwala na oddalenie się od kartek, boniewiadomokiedysięrozkręci, narracja poprowadzona mistrzowsko, do pewnego momentu kompletna dezorientacja, o czym to cholera będzie, co mnie czeka u drzwi, dokąd dąży historia. I to jest w taki zacny sposób użyty fortel, bo ta formuła narracji wciąga, zasysa jak mokradło, że się nie chce tych kartek opuścić. Od momentu wyjaśnienia, ale z drugiej strony to również niewyjaśnienia zagadki, przestawiam się na inny tryb postrzegania, teraz zadaję zupełnie inne pytania , o naturę rzeczywistości, o postrzeganie, o działanie ludzkiego mózgu i o uczucia wreszcie. W miarę czytania zaczyna żreć mnie nieposkromiona ciekawość, jak się z tym uporają, co zaproponuje autor, o czym on myśli, no i na koniec yyyy wiecie, że nie mogę przecież zdradzić zakończenia, ale powiem, że jest ogień. Za to mogę przecież podrzucić początek:
Zabić nie znaczy nic. Trzeba tylko obserwować, czuwać, myśleć, długo, a w odpowiedniej chwili zanurzyć się w pustkę. I tyle. Zanurzyć się w pustkę. Sprawić, żeby świat się skurczył, skurczył tak, że się cały kondensuje w lufie strzelby lub na ostrzu noża. To wszystko.
Hervé Le Tellier, Anomalia (tłum. Beata Geppert)
i niech was nie zwiedzie ten wstęp, albo może niech zwiedzie, może właśnie jest on bardzo ważny.? Tak czy siak, nie chciałabym popsuć przyjemności, nie w tak napisanej książce.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz