Podróże w czasie

 Miałam a zapomniałam. Grzesiek Malecha czyta moje podróże w czasie

https://www.facebook.com/100009576681881/videos/558567507243497

topienie Marzanny

Jestem pełna lęków, lękam się lekarzy, załatwiania spraw w urzędach (nawet przez Internet), kontaktu z ludźmi, trzeszczącego lodu, tego, że nagle na wysokości opanuje mnie nieprzemożna ochota zrobić krok w przepaść. Lękam się o bliskich, o drzewa, że ktoś je zaraz wytnie, o koty, psy, a i psów się lękam. Śnię o głębiach pode mną, wojnę, ataki kosmitów. I jestem niesłychanie odważna, bo codziennie stawiam tym lękom czoła, załatwiam sprawy, rozmawiam z ludźmi, spotykam się z nimi, patrzę na ucięte pnie drzew, płacę rachunki, przygarniam chore koty. Odwaga, jak mi się zdaje, to wieczne zapasy z lękami, racjonalizowanie, walka, istny makiawelizm, gdzie używasz i wewnętrznego lwa i lisa, układasz się lub mocujesz z rzeczami.
Ale też życie wśród lęków jest cholernie męczące, każdy dzień próbuje zamrozić mnie w łóżku, oazie nicniemuszenia z murem obronnym kołdry, usiłuje mnie zatrzymać w snach, które choć wyglądają na groźne, są snami, a nad tymi mój umysł panuje. Jednak, jak żartobliwie mawiał mój tatko, co to za życie, więc wstaję i bodę się z tą przedziwną przeźroczystą chmurą, polem siłowym i ciągle mam wrażenie, że świat dzieje się tam gdzieś, pomimo, i ciągle nie mogę do niego dotrzeć. Mimo tego wszystkiego jednak widzę przepyszną tego świata urodę, czuję bliskość rodziny i przyjaciół, czuję miłość, czuję ciepło wiosennego słońca, ciepło kociego futerka i słyszę, jak mówią do mnie trawy. Pomimo wszystkich lęków, zielony pęd, który został kiedyś zasiany w moim sercu, pielęgnowany przez dobroć, cierpliwość i miłość ludzi w moim życiu, nadal rośnie, mocniejszy niż wygląda, silniejszy od barykad kołdry, bezpiecznej gleby łóżka i od sumy strachu. I nie, nie wchodzę na trzeszczący lód.

Bałwanki, pierzynki, puszki

 Och, zaczęło się przedwczoraj w nocy, a wczoraj przez dzień cały trwało i prosz! Co prawda żal mi trochę żurawi, których potężne klucze już powróciły, ale ptaki dadzą sobie radę z temperaturą, jeśli znajdą coś do jedzenia. Tak czy siak jest pięknie, pięknie, że aż kręci się w głowie. Co prawda nie było najlepszym  moim pomysłem z tej dzikiej uciechy pobiec w śnieg w piżamie i śniegowcach na bose nogi, ale tez nie był to przecież mój pomysł najgorszy, więc luzik! I tak trochę rano, trochę po południu i trochę wieczorem nacieszyłam się tym dniem magii.

Więcej zdjęć tutaj na wierszalotce

Co tutej przyniosłam, ano kolejnego Dicka, Teraz czekaj na zeszły rok w przekładzie Jacka Spólnego i nie jest to najlepszy jego wyczyn, ani nawet bardzo dobry, ani dobry nawet, powiedzmy, taki szkic do Trzech stygmatów i Ubika, ale wiecie, ja kocham Dicka, więc nie żałuję i rozgrzeszenia nie proszę, gdyż nie pragnę się poprawić nic, a nic.

*

Bardzo piękna, baśniowa pozycja Larsa Myttinga, Siostrzane dzwony (tłum. Karolina Drozdowska) zabiera nas do dzikiego zakątka Norwegii, gdzie ród Hekne reprezentowany przez Astrid, bohaterkę książki, swoje losy związał z pewnym kościołem słupowym, a właściwie z kościelnymi dzwonami, które nazywają siostrzanymi. Dzwony powstały aby upamiętnić bliźniaczkiz  rodu Hekne.  Halfrid i Gunhild to niezrównane tkaczki, dziewczyny, które żyją zrośnięte biodrami i kończą życie w mistyczny sposób. Zrozpaczony ojciec funduje dwa dzwony, które w tle stają się przeznaczeniem i nemesis opowieści. Pięknie napisana historia ludzkiego życia w okowach dzikiej przyrody, tłumionej miłości, przyjaźni, rozpaczy i szczęścia,  ludzkich małości i wielkości splecionych, jak ciało starożytnego węża, strzegącego wrót świątyni stanowiącej ważny punkt tej opowieści.

*

Obejrzałam też tego nowego animowanego Wiedźmina, Syreny z głębin i pal to sześć, że historię spłaszczono i przekuto na disneyowską modłę, ja rozumiem, że współczesny płaski widz z płaskim ekranem lepiej zobaczy płaski obraz, mnie się po prostu nie podobała ta animacja. Jakaś taka nieruchawa, co kompletnie mi nie pasowało, trochę anime, trochę chyba miało być epicko, wyszło, jakby się rozłaziło. Zanudził mnie.

Zielonym do góry

 Ach wiem, wiem, no bo ten, wiadome, że to dlatego. sami wiecie, jak to z tym bywa, że tenteges i nagle o.

Czyli szybki trucht po zaległościach leżących na biurku.

Z kosza wyciągnięte za drobny piniondz w sklepie Gama w opcji tzw "niechktośseweźmiewcenieczekolady"

1. Martwy Dżinn w Kairze i inne opowiadania, P. Djeli Clark, przekład Małgorzaty Strzelec

Alternatywna rzeczywistość, w której magia to normalka, fajnie, że autor nie przymierzał się jak pyton do świata Chandlera, czy Adamsa, a zmieścił swoje opowiadania w Egipcie, i zyskał tym samym spójne z kulturą arabską istoty oraz nowe możliwości. Reszta nienowa, mamy denata, mamy kryminał, mamy trochę z Pullmana, ale ogólnie przyjemnie i na podróż pociągiem się nada, bo też i nie wypycha torby. Niedługa podróż, powiedzmy tak gdzieś ode mnie do Torunia.

2. Drzwi na zachód, Mohsin Hamid, przekład Witolda Kurylaka.

Rzeczywistość nieco magiczna, lecz bardzo blisko osadzona we współczesnej geopolityce. Rzecz o mechanizmach wojny, mechanizmach nienawiści, o ucieczce od niepokoju do spokoju i w tym spokoju odchodzenie  do niepokoju. Mamy tu dwoje bohaterów, którzy zakochują się na przekór przesypującym się nad nimi piaskom wojny (znowu wschód) i wobec coraz twardszej i okropniejszej rzeczywistości postanawiają odnaleźć jedno z tajemniczych przejść-teleportów wiodących do świata zachodniego, do znanych nam miast. Dalej to sobie doczytajcie, bo bardzo niegłupia książka, w której magii formalnej jest tycio, ale to, co się dzieje w świecie i głowach ludzi żyjących pod wiatrem z wojennych wydm, czy to na wschodzie, czy zachodzie, jest rozpisane bardzo udatnie.

3. Hipis, Paolo Coelho, Przekład Teresa Tomczyńska.
bo chciałam sprawdzić, czy coś ruszyło. I nie.

4. Fafarułej, czyli pastylki z pomarańczy, Jerzy Sosnowski
Czyli o dorastaniu przez dorastanie. Bohater zapętla, czy raczej gubi się w czasie na skutek nieopatrznej życzeniowej myśli (zawsze mówię, ze trzeba uważać z tymi życzeniami, bo a nuż się spełnią). Próbując wrócić do swojego czasu i miejsca, jeszcze raz musi przebrnąć przez światy swojego życia, zbadać wskazówki, przyjrzeć się rzeczom ze strony, z której jeszcze się im nie przyglądał. Znakomita powieść, napisana ze swadą, żwawa, a i tajemnicza.

Z książek obronnych wzmiankowanych niedawno w poście

5. Strażnik Miecza, Cassandra Clare w przekładzie Anny Reszki

Może to wina przekładu, może. Na bank redaktor nie do końca czuł się dobrze, bo sporo kiksów w tej książce fantasy. Teoretycznie wszystko dobrze, skrót na okładce mówi - nihil novi, ale też i tak właśnie w fantastyce jest, co nie oznacza, że książka musi być zła. Tylko, że ona jest zła, a nawet nie tyle zła, co okropieńczo potępieńczo nudna. Taki Terry Goodkind potrafił z jednej wycieczki po miecz zrobić sążniste tomy, a po każdym z nich czekało się na następny jak pies na michę kaszy, a tu mamy motyw księcia i żebraka, mamy historię dorastania dwóch chłopców związanych instytucją strażnika miecza, czyli swoistego obrońcy-sobowtóra królewicza, mamy próbę jakiejś intrygi, jakiejś polityki, jakiegoś półświatka, ale nic się cholera nie dzieje. Oczywiście jest tu mnóstwo romansu z naciskiem na Mnóstwo Romansu, i kurna można od tego wypruć sobie nitkę z koca lub flaki z nudów. Te same frazesy, duperesy i karesy, mocna seksualizacja spraw i obrazów, taka rodem z Harlequina, sporo niebinarności, we wsiowym wydaniu i kiedy po raz srylionowy kolejnej osobie włosy opadają kaskadą na plecy, ma się ochotę ciosać sobie dołki motyką w plecach. Co gorsza, okazało się, że to pierwsza część, przed czym okładka mnie nie przestrzegła i będę teraz musiała przeczytać resztę. Niestety muszę (uprzedzam ewentualne słowa pociechy).

I z internetowego "zajrzenia na chwilę, żeby sprawdzić, czy jest jedna interesująca mnie pozycja komiksu"

6. Cień i Kość, Oblężenie i Nawałnica, Zniszczenie i Odnowa, Leigh Bardugo, przekład Małgorzata Strzelec i Wojciech Szypuła

Chętnie przeczytałam, bo trafiłam jakiś rok temu na serial w Netflixie i spodobał mi się, chciałam więc sprawdzić, czy książki też, a może bardziej. I tutaj w porównaniu z wyżej opisanym tytułem mamy ładnie wysmaczony erotyzm, jakiś pomysł na fabułę konkretną od początku do końca, co sprawia, że nam autor nie rozciąga drobiazgów jak gumy w majtkach. Szczególnie smakuje to, że tym razem książka fantasy jest umieszczona w kulturze rosyjskiej i się te krajobrazy, język, stroje, narzędzia codziennego użytku, jak np samowar, cudownie zahaczają w wyobraźni, w tym kącie, który jeszcze nie był wykorzystany lub był wykorzystany w klasycznych baśniach. To polecam, nabędę kolejne rzeczy autorki.

Pozostałe rzeczy na razie leżą na biurku, bo zrobiłam sobie tez parę powtórek, żeby poczuć stare dobre smaki.

No i co poza tym, poza tym, to przykręcam i odkręcam ceramiczne gałki do szafek w kuchni, bo się nie mogę do końca zdecydować, czy zielone, czy brązowe, czy może na przemian. W ocenach bierze udział grono ekspertów, ale znowu utknęliśmy w impasie. Na razie, krakowskim targiem z wewnetrznym wusz,  stanęło na miksie i czekam na dostawę kolejnych gałek m bo zielonych zabrakło. Bo tak naprawdę to chciałam takie, ale czerwone. Nigdy nie dogodzisz! Hament!

Ps: Te gałki w ogóle nie pasują do PRLowskich szafek, ale były moim marzeniem, a marzenia pozwalają na daleko posunięta ekstrawagancję

O wyższości kultury nad brutalną siłą

Dziś w godzinach popołudniowych wracałyśmy z koleżanką z udanego pod względem towarzyskim i kulturalnym (wizyta w księgarni) wyjazdu do pobliskiego Las Wegas. Stałyśmy na przystanku cierpliwie czekając na bus, ględząc leniwie o tym i owym, obok nas zaś stał młodzieniec w wieku dorosłym, jakaś para ludzi doroślejszych i ktoś jeszcze i w czeluści wiaty drzemał osobnik w wieku dojrzałym plus.

I wszystko jest poprawnie, jak to w małym miasteczku, bus przyjeżdża, my zastanawiamy się nasz, czy nienasz, jednak nienasz, przepuszczamy.

Zaspany osobnik z czeluści wiaty znienacka rozbudzon, dostrzega grozę sytuacji, zrywa się i wygrażając nam pięścią używa rosyjskich, a ponadczasowych słów, z których w miarę zrozumiałe w bełkocie jest „bladź”. Rzeczony obywatel szoruje ku nam wygrażając pięścią i sadząc coraz to soczystsze inwektywy. Przyznaję, przeszło mi przez myśl, czy z troski o nas nie obstawia nas po ojcowsku, że nie wsiadłyśmy do właściwego busa, jednak myśl tę szybko porzucam, gdyż pięści są coraz bliżej, a i język obywatela zwinniejszy.

Zatem i ja uruchamiając wewnętrznego lingwistę, odpowiadam mu z zachowaniem wszelkich rewerencji po rosyjsku, który to język najbardziej pasuje do zachwianego w wymowie interlokutora. Odzywam się starając o właściwy akcent (pochwal mnie Jakubku) i bogate, literackie słownictwo. Mężczyzna używa słownika z coraz większą energią, dystans skracany jest coraz bardziej, można już bezwzględnie uznać, że podąża za nami, pięści wyraźnie sugerują, że chętnie poprą słowa gestykulacją kontaktową. Towarzystwo na przystanku Nawe nie drgnie, nie zajmuje stanowiska, nie rusza ani ręką ni nogą, może ktoś nagrywa na tik toka?

Gadzi mózg przejmuje kontrolę więc wywalam z siebie wiązankę rosyjskich rymów, trochę z Oniegienina, trochę cytatów z Wiśniowego Sadu, ale i to nie pomaga.

Koleś od tego momentu wyraźnie skupia się na mnie, kumpela się wycofuje, a mężczyźni przystankowi ani drgną, jakby to się nie działo. Facet nie daje się uspokoić ani groźbą policji, ani cichym głosem, ani odsuwaniem się.

No i w końcu leci na byka, więc jaka jest ostatnia myśl intelektualisty? Wszystkie odpowiedzi, moi państwo znajdziecie w książkach. Mając tę myśl pomiędzy uszami, rozbujałam moi drodzy siatę z pięcioma tomami w twardych oprawach, rozkręciłam nią młynka i mówię, no podejdź pan (po rosyjsku wszakże z zachowaniem wszelkiego konwenansu towarzyskiego), no k.. podejdź!

Pozna swój swego, intelektualista intelektualistę, człowiek z szacunkiem dla kultury wycofuje się i prawda, próbuje zadzwonić na policję z zapalniczki, ale wtedy my już wsiadamy do naszego busa. Kultura górą! Zainteresowani tytułami obronnymi piszcie na priv

PS: Dziękuję wszystkim bliskim świadkom tego zajścia za możliwość udowodnienia, że kultura zawsze obroni człowieka. Wierzę, że wy nie mieliście książek w swoich torbach i dlatego nie mogliście interweniować.

Ps 2: a przepraszam, zapomniałam, ze po akcji z młynkiem jeszcze chciał się zapoznać

Zdjęcie nieadekwatne, ale miałam pod ręką, a dobrze, żeby był obrazek.

Саламатсызбы 6

 23 sierpnia (piątek)

Och, miejsce dla mnie, rano kosta aż swędzi skóra, gnam prosto w chłodne ramiona Yssyk-Kul, bo co za różnica, brać lodowaty prysznic w szopie, czy zanurzyć się w jeziorze. To znaczy, różnica jest, jezioro o poranku jest cudownie spokojne, blado niebieskie z opalizującą szafirową poświatą, zaś w szopie widzisz deski, więc sami rozumiecie. 

Aj dobra, zarzekałam się, ze nie wsiądę na konia po tej wspinaczce w Ałtyn Araschan, a nie tylko wsiadam, a też jadę kurna, jadę wzdłuż brzegu jeziora. Oczywiście, że poprosiłam o najbardziej leciwą i spokojną chabetę, acz taką dostała koleżanka z grupy, która jeździ konno od lat i płakaliśmy ze śmiechu jak próbuje zmusić swojego konia do kłusu pokrzykując coraz zajadlej - czu, czu, czu! Ona była wściekła, ale my, pomimo naszego życzliwego współczucia i sympatii, nie mogliśmy się na ten obrazek opanować, no bo wyobraźcie sobie kłusującego z wiatrem we włosach jeźdźca, coraz mocniej zachęcającego konia by przeszedł w galop, a później niech wasz wzrok podaży w dół, tam, gdzie nieruchomo pod tym jeźdźcem stoi koń. Kamiennie, spokojnie, jak posąg. Amen.

Okoliczności cudowne, płaska rozległa dolina powyżej trzech tysięcy, srebrne jezioro, stada pasących się koni i bydła, zero innych ludzi, psy biegnące z nami rozganiają stada, abyśmy mogli przejechać, zaganiają krnąbrne jałówki i źrebaki, które się nadto oddaliły od swoich, dookoła nas wiatr, słońce i szczyty gór. I jedno mauzoleum poległych dawnych bohaterów. Nasze konie wyluzowane, jeden z nich wpada na pomysł żeby się wykąpać w płytkiej wodzie, na szczęście jego partnerka w porę zeskakuje z grzbietu tym samym unikając przymusowej razem z nim kąpieli.

Interesująca jest instytucja obwoźnego sklepu, który dostarcza pasterzom mydła i powidła, stary samochód wyładowany kołdrami, narzędziami rolniczymi i innymi utensyliami objeżdża doliny takie jak ta raz na jeden-dwa tygodnie, pasterze zamawiają, co im potrzeba i odbierają za czas jakiś. I tak do września, we wrześniu jurtowiska są zwijane, pakowane i pasterze wraz ze stadami schodzą do doliny. W październiku drogi tutaj, w górze, są już zasypane śniegiem. Dzieci idą do szkoły, zwierzęta do obór i stajni, a ludzie sprzątają swoje domy opuszczone przez lato.

Jemy obiad, snujemy się wśród tej niezwykłej górskiej ciszy, gadamy, kąpiemy w jeziorze, a przed kolacją wyruszamy na spacer po okolicznych garbach pomniejszych szczytów. Rozmawiamy o rzeczach, naszych ludzieńkowych żywotach, podskórnie czujemy już, że to koniec naszego spotkania, pod podszewką myśli płynie nostalgia, chce się brać garściami to uczucie górskie, napchać kieszenie, napchać policzki, żeby dłużej.

A później to już kolacja, kumys i gwiaździste nad nami niebo i sen gwiaździsty.

24 sierpnia (sobota)

Pożegnalna kąpiel w jeziorze, pożegnanie z górami, wracamy do Biszkeku i jest mi niewysłowienie tęskno, za krótko, jeszcze się nie nachłonęłam, nie nasiąkłam, ukradkiem ocieram łzę.

W Biszkeku uroczysta pożegnalna kolacja, występ muzyczny w którym artyści opowiadają historię samymi ruchami dłoni na instrumentach. Te dłonie płyną jak białe łabędzie, zaczarowują mnie do cna. 

A później to jest tylko smutne pożegnanie i noc.

25 sierpnia (niedziela)

wylot do Polski

Саламатсызбы 5

 21 sierpnia (środa)

Lecę na poranną kąpiel w cudownych wodach Yssyk-Kul, w tle ośnieżone szczyty Tien-Szanu, kojąca cisza wokół, żadnego tupotu turystycznego, tylko ja i  świat. 

Jedziemy na pokaz polowania z orłem. Z samym znamienitym kyrgiskim łowcą Rusłanem. Oczywiście nie jest to prawdziwe polowanie, ale Rusłan, jego orły, pies, jego koń oraz uczeń są prawdziwi jak najbardziej i niezwykle mnie wzrusza ich widoczna więź, a podziwiam siłę i hart ducha. Koń usilnie stara się być w centrum zainteresowania Rusłana, widać, jak bardzo go kocha i widać, jak kocha go Rusłan. Sam Rusłan wymagałby pióra mistrza, tchnie z niego nieziemski spokój jak z klasztoru Shaolin, życzliwość, miłość do wszystkich istot. I uspokajam wrażliwe dusze, Rusłan mówi, ze orły przyuczane do polowania otrzymują wolność po 5 latach i są tak prowadzone, by o tej wolności nie zapomniały podczas pracy z człowiekiem. Wiadome, nie jest to dla nich stan idealny, ale tez przykład jakiejś koegzystencji człowieka z naturą z dozą  respektu i szacunku. Orły są niesamowite, współpraca wszystkich członków tej grupy fascynująca, płaska dolina otoczona szczytami słonecznie pachnie piołunem, chce się ż.

W drodze powrotnej zatapiam wzrok w górach, pływam wśród szczytów, półpustynnego i stepowego krajobrazu, nurkuję w dzikości

A później trekking w górach, wchodzimy do punktu widokowego, skąd nas wypędza nadciągająca burza i z jej awangardą za kołnierzem docieramy do gospodarzy, którzy szykują nam ucztę w swojej jurcie. Jemy, gadamy, bawimy się z dzieciakami na huśtawce pod niebem, które przetarło waśnie zachmurzone oblicze. Rozległa dolina jest krainą trawy i ciszy, tak właśnie żyć!

A w jurtowisku kolacja, kyrgiska dyskoteka z nauką tańców tradycyjnych, gra w kości, małe piwko i lu lu.

22 sierpnia (czwartek)

Rano, a jakże kąpiel w Yssyk-Kul, pakowanie i w drogę. Gdybyście byli w tym jurtowisku, koniecznie sprawdźcie, czy ndal jest tam nasz kamień!

Po drodze przepyszny obiad w Kyrgiskim domu i jedziemy dalej wspinając się na przełęcz 3,5 tys m.n.p.m., więc przez jakiś czas w głowie szumi i trzeba brać dodatkowy wdech. Dojeżdżamy do Son-Kul, drugiego pod względem wysokości bezwzględnej, żeglownym jeziorze świata. Oczywiście, ze się kąpię. Woda jest zimna, ale nie tak, jak w M.Barentsa, czy Bajkale, to mnie zaskakuje. Uderzająca jest cisza, jedna z tych prawdziwych. Tu nie ma maszyn, elektryczności sieciowej, są obozy jurtowisk oddalone od siebie o najmniej kilometr, stada koni i bydła. Strzegą doliny wysokie szczyty i niebo.

Po zachodzie słońca należy mieć czapkę i rękawiczki, bo temperatura natychmiast spada. Na szczęście nasz gospodarz jurtowiska rozpala w jurtach piecyki uzywając krowich placków, co nadaje dodatkowego smaku, pardon, zapachu, naszym snom. Zanim piecyk nie wygaśnie, jest cholernie gorąco, za to woda w zbudowanych przez gospodarza kabinach do mycia, lodowato zimna i bardzo dobrze, tak właśnie trzeba żyć! 

Beti poluje na Mleczną Drogę, bo gdzie, jeśli nie tu! Gadamy, śmiejemy się zasypiamy snami tropikalnymi.