Miłe są...

 wakacje

dobre książki i czas na ich czytanie

dwa kilogramy bardzo słodkich czereśni

dojrzały i schłodzony arbuz

umyte podłogi

dobrze rosnące pomidory

myśli o Kazachstanie

słodko śniący kot

deszcz

zupa pomidorowa

pisklęta jaskółek uczące się latać z kabla za moim oknem

absolutna mnogość poziomek w sadzie

Niemiłe są:

inwazja bezdomkowych ślimaków

upierdliwe muchy

konieczność spakowania się na garb

połączenie zimnego wiatru z deszczem

zaraza ziemniaczana

nadwaga

alergiczny katar

miłe wygrało.

Gdyby nie to, że przemieszczać się będziemy z nagarbem lokalesami, zapewne pojechałabym z tym stołem. Oprócz widocznej ładowarki akumulatorów kosiarki do trawy. kosić stepu nie będzie się.

Przyniosłam wam dzisiaj Atramentowe serce Cornelii Funke (przekład Jan Koźbiał), którego ekranizację pewnie znacie na wskroś, podobnie jak ja i uwielbiam. Książka w ogólnym szkielecie historii jest podobna, ale wiadomo, jako pierwowzór literacki, rozwija więcej możliwości, detali i co zacne, więcej grozy, której w baśni filmowej nieco brakuje. Napisana historia jest bliższa życiu, mniej holiłódzka i nie wszystko kończy się tak, jak byśmy tego, zgodnie z filmem, oczekiwali. To znaczy nie kończy się źle, ale nie ma wielkiego happy endu, są ścieżki, które poprowadzą historię dalej, poza otwarte dla nas tutaj okno i nikną za widnokręgiem. I tak powinno być w dobrej opowieści.
Dzięki tej książce dowiedziałam się o istnieniu dwóch kolejnych części, które szybciutko zamówiłam, ale przeczytam je dopiero po powrocie z podróży.

Pokazać Świat Dysku Terry'ego Pratchetta, dzieło Paula Kidby'ego w tłumaczeniu Piotra Cholewy to pozycja obowiązkowa na półce fana. Tym razem swój świat pratchettowski pokazuje drugi ilustrator ksiażek mistrza,  Paul Kidby (fani wiedzą doskonale, że najpierw był Josh Kirby). Paul opowiada o swoich inspiracjach, przemycając cytaty, przytaczając rozmowy z Pratchettem, jego uwagi i tym samym budując delikatną aurę,w  której czujemy smak tej współpracy. Kidby  pokazuje ewolucję rysunków postaci, wskazuje istotne detale, no i w ogóle cymesik jest ten album i tak troszeczkę łagodzi nieutulony smutek, że nie będzie już nowych tomów, na które czekało się przebierając nóżkami.

Trzecią rzecz znalazłam dzięki autopodrzutkom FB, a jest to cykl narysowany przez znanego z DC Maxa Fiumarę do scenariusza Ricka Remendera. Ofiarnicy (na razie posiadłam dwa pierwsze zbiorcze tomy), dark fantasy dziejące w świecie kierowanym przez  istniejących namacalnie bogów. Raz na pokolenie, pięć gatunków będących pod osobistą opieką różnych bóstw, ma narzucony obowiązek oddawania pierwszemu żniwiarzowi po jednym dziecku z każdej rodziny. Dzieci te nazywane są ofiarnikami i przeznaczone bogom. Do czego? A to już sobie przeczytajcie sami.

A gdyby komuś przyszło twierdzić, ze jestem zbyt gruba na ubranie pięciolatka, mówię, że w myślenia swego jest błędzie, bo nawet zapinam suwak!

Czy ja aby nie przesadzam?

 Bo to nie tak, że ja nie mam tematów do zapiskowania, mam, wciąż trują mi dupę w mózgoczaszcze (sic!). Rzecz w tym, że co który wyjmę, zaraz mam wątpliwość, czy aby nie zbyt krytycznie podchodzę do rzeczy, czy moja wizja nie jest skisłym ogórkiem abo śledziem zaprawionym octem siedmiu złodziei, więc je zostawiam, te myśli, krążące jak gawrony ze spinem przeciwnym.
A wiecie, że mózg nasz lubuje się w krakaniu i utyskach? O wiele trudniej jest mu tworzyć pozytywy i w dodatku leniuch z niego nie lada, zatem miga się jak może.  Dlatego teraz też zamiast wydobyć z siebie kulawą wizję oceny i ratowania świata, pokażę wam ojasa!

A wy śfińtuchy, to taka bańka nawadniająca jest! Taki system gdzie gliniany nieszkliwiony garczek "poci" się do gleby uwalniając wodę po troszeczku, w miarę przesychania. Zakopuje się go zostawiając jeno wychyniętą na powierzchnię szyjkę którą zamyka się korkiem, ale przedtem napełnia się ojasa wodą i już. Zabierałam się do tego systemu od czterech lat,a dopiero w tym roku sapnęłam, kichnęłam, poszperałam w kieszeni i wygrzebałam na trzy dzbanki 2,5l. Niestety tanie nie są i to jest ich główny mankament.

A stało się tak to z powodu koleusów. A to koleusowe szaleństwo to z powodu kiermaszu roślin w szkole, na który to kiermasz hodowałam i na który to kiermasz hodowała moja siostra odmiany, a później jakoś tak się zdarzyło, że z myślą już o następnym kiermaszu nagle i niespodziewanie stałam się właścicielką kolejnych odmian (przyrzekam, tylko zamknęłam oczy i one już tam stały) i gdzieś trzeba teraz było te koleusy posadzić. Znaczy najpierw posadziłam je w doniczkach, ale to był system doraźny i zimowy. A więc zamówiłam do tych koleusów skrzynie. A jak zamówiłam skrzynie trzeba było poszukać jakiejś stosownej bejcy, więc zamówiłam sobie wyjątkowo brzydką w kolorze. Jeśli spytacie dlaczego tak, odpowiem, yyy nie wiem. No a  skoro już pomalowałam te skrzynie ową brzydką w kolorze bejcą, mus było ojasy wypróbować. No i właśnie tak. Dzień dziś był pofmurny, więc barwy nieco szarawe.

Tak wygląda mój olla

A to moje koleusy w skrzyniach pomalowanych bejcą o brzydkim kolorze.

A przy okazji powiem wam, że nożyce samociachające bosza i minikosiareczka o wdzięcznej, acz jadowitej nazwie Venom, to moi najlepsi kumple dziś w szukaniu maliniaka w pampasie po szyję. Veni vidi vici, tak że ciabas perzu!

Przyskrzynić lato!

 No bo z wakacjami to jest tak, że mam je tylko w piątek zakończenia roku, później już tylko się kończą. Nie, nie przekonujcie mnie, znam ja te wasze układy słoneczne!
Szkolny galopek końcówkowy sprawił, że mię się ziewać chciało i kolejne dwa dni poapelowe spędziłam na spaniu z książką. Dzięki temu, ze mamy w szkole remont na wskroś (Stricte, bo windę robią) nie musiałam latać do szkoły po zakończeniu roku. Później trochę wstałam, trochę się otrzepałam, a wtedy domostwo jęknęło i osiadło. Zatem chcąc nie chcąc, trzeba było domostwo na duchu podnieść, a to skrzynie kwiatowe bejcować, a to jakieś okno przemyć, a to to, a to sio. A deszczu ani widu ani słychu, ślimaków też nie słychu, za to widu, więc toczyłam ciężkie działa, trudno, jako biolog rozumiem system i one wychodzą!

Nazbierało się trochę do popatrzenia, to tak szybko wam pokażę, bo paluszki zastygły w kształt sprawozdań, a zaraz jadę poszwendać się po Kazachstanie, więc odstąpię od internetów na trzy tygodnie, a wszak obiecałam sobie co czas jakiś przećwiczyć sztuczki literkowe, więc zrobię to teraz. zamknę oczy i zrobię. Więc jakby co głupiego, pamiętajcie, że z zamkniętymi pisałam oczami.

Trzy książki Holly Black, tej od Kronik Spiderwick. Poprawnie pisane fantasy, czytajne jak najbardziej.  Księga Nocy to taki miszmasz wpływów Murakamiego i Andersena zmieszane w stylu starych filmów o prywatnych detektywach (to z aury) i z Billym Oceanem w spódnicy.

Klątwiarze (tłum. S.Kroszczyński i Z.Byczek) to dość fajne studium żywota człowieka nastoletniego dla nastolatków właśnie. Świat, w którym rękawiczki są niezbędnym wyposażeniem obywateli, ponieważ dotknięcie dłoni może skutkować aplikacją klątwy.

I Las na granicy światów, nie wiedzieć czemu dwa razy nabyty, to dość smaczna  wersja Króla Olch dla młodszych nastolatków. 

Oczywiście kolejne tomy komiksów, Studia Tańca (Crip i Beka) oraz Ptysia i Billa (Jeana Roby) polecam ręcyma i nogyma, ale już o nich pisałam więc tylko przypominam.

Bardzo ładnie narysowana Łauma, Karola Kalinowskiego, to trochę czerpiąca ze swady Luka Pearsona w  Hildzie, historia wplątująca słowiańskie moce i bóstwa w ramki komiksu. Zdradzę, że zaraz na początku tata Dorotki staje się mordercą członka rodziny i to uruchamia łańcuch niebezpiecznych, ale i fascynujących wydarzeń. Nieodparte wrażenie Rożka i Drewniaka (z Hildy) wywołują we mnie Kurke i Ajtwar, ale już tak właśnie jest z temi ludowościami, że niby zagranico inacy, a tak samo. Zdecydowanie polecam.

Kolejny komiks Neila Gaimana (trudno i tak wielbię jego twórczość) i Marka Buckinghama - Miracleman Złota Era (t.2)  to już kompletnie inna parafia. Jest jak zawsze u Neila mrocznie, onirycznie, nieco schizofrenicznie. Wspaniałe zmiany rysunków związane z kolejnymi szkatułkami historii. Mamy tu bóstwo/herosa, które w pierwszym tomie "uzdrowiło świat" i w tomie 2 świat ten opowiadany jest przez jego mieszkańców patrzących na nowego boga, kochających go i mających wątpliwości. Nawet jeśli nie jest się wielbicielem Gaimana, warto zobaczyć ten komiks na ten przykład w bibliotece.

Branżowo przeczytałam taką książeczkę, którą chciałam wziąć do biblioteczki klasowej dla moich nastolatków, ale jednak nie, kulturowo trzeba być trochę do niej przygotowanym, choć teoretycznie zawiera nieco sztampowe truizmy. Kim Suhyun, Bądź tylko sobą (przekład Ewa Pater-Podgórna)

Cuda nad Rospudą polecam miłośnikom bajek, podań, legend, baśni, bo to prześliczna wizytówka projektu etnograficznego z Podlasia i Suwalszczyzny. Znana nam ze swoich przesympatycznych skarpetek Justyna Bednarek przedstawiła lekko unowocześnione na potrzeby młodszego czytelnika, ale nie pozbawione ludowej barwiczki, wybrane opowieści ośmiu kultur współżyjących na tych terenach. Opowieści zilustrował Maciej Szymanowicz, zostały też opatrzone stosownymi , a nie budzącymi popłochu objaśnieniami trudnych słów.  Ponadto mamy tam kody QR pozwalające usłyszęć bajki w oryginale, opowiedziane przez tamtejszych ludzi. Fajna rzecz.

No i przepiękny komiks Milo Manary i Umberto Eco. Imię róży, matkoboskojasnoniebiesko, jak on jest świetnie narysowany, jak jest wspaniale zaplanowany, jak on jest ach! Czekam na drugi tom.

I na razie tyle wam zostawiam do popatrzenia, jeszcze szczodrą ręką dorzucę zdjęcia gagatków, co to mnie we bożocielny czas nawiedzili. Wtedy to odkleiłam się od rzeczywistości i zamiast myśleć o tabelkach i świadectwach, spędziłam czas na dzikich chichotach, grach planszowych, wytwarzaniu jedzenia, śpiewach, opowieściach i innych erudycjach. Jedne wyjeżdżali, drugie przyjeżdżali.  A ło

Majkoty

 Lopanie! Tela czasu, a tu do czytania na blogach i do oglądania!  No bo wicie, Hipolicie, nie było mnie, gdyż byłam tu, właściwie niedaleko, bo za ekranem przecież, wystarczyło zapukać. 

Działo się dziajało, a to w pracy, a to w domostwie, wszędzie się dziajało i tak czas spełzł, acz nie na niczym, tylko na tych dzianiach wszelakich.

Najsamprzód pokażę Wam, co dostałam od Jaskółki. Otóż mam swojego żąrptaka, tu mi się od razu przypomina ilustracja Szancera do Konika Garbuska, świata pełnego magii, światła i mroku. Żarptak przybył do mnie z przemiłym listem i wiecie? No pewno, że wiecie, jakie to cudowne uczucie dostawać listy! Żarptak wisi teraz w doborowym towarzystwie moich ulubionych domowych dzieł, wierzajcie mi, w gronie zacnymi wystawcie sobie, tam akurat było na niego miejsce. Dziękuję Jaskółko!

Na czas jakiś gości u mnie koleżanka z klasy licealnej, która właściwie przestaje już być koleżanką, bo się z nią zaprzyjaźniam i straszny żal mi będzie, kiedy odjedzie, no, ale jeszcze o tym nie myślę, bo jeszcze jest czas spotkania, gadania, szwendania się po Warmii, śmiechu, wspominek, poważnych i poważnych mniej rozmów i bycia po prostu. Istotne jest, że to wszystko nieinwazyjne, nie siedzimy sobie na ogonach wzajemnie, pracujemy we własnych kątach, spotykamy się, by pobyć i istniejemy,  razem i indywidualnie. Trwaj chwilo!

I kolejne prezenciki, ach! (Na stronie) zdjęcie tego belgijskiego piwa jest oczywiście chytrze zamaskowanym sposobem, żeby pokazać wam moje fijołki.

A skoro już o tych fijołkach, to parapety i kwietniki mam w całej chałupie obsiadnięte, obsiądzone? Przez doniczki, doniczuszki, doniczęta, bo z myślą o kolejnym kiermaszu ogrodniczym w szkole, rozrastam rośliny rzadziej uczęszczane. A moje epiphyllum już pluje nektarem i klei wszystko co pod nim, nie bacząc na zabytkowe drewno mojej pięknej artystowskiej szafki, czy też zabytkowe deski podłogi. Tak, efekt łuszczącej się farby zamierzony.

Tia, akurat, po prostu nie malowałam od sryliona lat, choć prawdą jest, że i podłogi i parapety  są zabytkowe.

A jeszcze wizyta od lat niewidzianego, czyli od czasu ptasiarskiej wyprawy na Islandię, Smyka z Ewcią (zmusiłam ich do noclegu w ich drodze na Litwę po pytonga).

A jeszcze wizyta od lat zapowiadających się /dobrze/ kuzynostwa poprzez koligację.

A jeszcze wizyty krewnych, krewniaków, krewniuszków, czyli gwarno wesoło i ochoczo.

W ogrodzie straszliwa susza, wiec przy każdym najmniejszym deszczyku wzrasta moja religijność, gdyż żarliwie modlę się o kontynuację. W związku z końcem maja przemarzły pomidory i trzykrotki oraz jaskry. Dalie nie, bo dalie zostały zjedzone przez ślimaki, więc nie ma o czym mówić. Chwała ślimakom! Albo, po namyśle, jednak nie, hańba na wasze głowy, ślimaki!

Na zdjęciu nie ogród, a widok poranny z okna mojej paracosypialni ( w tej kolejności) i poglądowy, zupełnie przypadkowy kot domowo-podwórzowy. Nie znam dziada.

No i tak, w szkole intensywne tygodnie, a to ogrodniczy kiermasz, a  to turniej szachowo-warcabowy, a to tydzień ekologiczny, a to zbliżający się koniec roku i budzące ze snu zimowego niedźwiedzie, no i tak, panie dzieju, się to toczy.

Post jest sponsorowany przez narzuconą sobie dyscyplinę autorki, żeby choć raz w miesiącu wyskrobać nieco pikseli.

Dlaczego jestem zła

 Dlaczego jestem zła na Jaskółkę? Ano dlatego. że dopiero niedawno w swoim wpisie wskazała mi jedyną i słuszną drogę dotyczącą szczotki akumulatorowej, a  przecież mogła już jakieś dziesięć lat temu! Tak że ten!

Macie pojęcie, że ja dzisiejszy SOBOTNI poranek spędziłam z własnej i nieprzymuszonej woli szorując wszystkie drzwi w moim domostwie? Szczotką oną?  Tak, śpiewają teraz jak humbaki!

Gdzie byłaś o akumulatorowa szczotko kiedy tyrałam zalewając się łzami, krwią i potem w świątecznych wojnach, służąc w kampaniach  pod generałem Mamcią! w potyczkach z sierżantem Jolantą nad głową, gdzie byłaś o szczotko akumulatorowa!

No to jest jakieś kuriozum wielkie i rarytas, ta szczotka, mówię ja wam! Niby tylko kręci się w kółko, niby proste, a na myśl mi nie przyszło, że takie cuś ratuje świat! Dzięki Ci o Jaskółko, choć nie zapominajmy, że mam Ci za złe, iże dziesięć lat trzymałaś mnie w niewiedzy!

*

Muszę zrzucić z biurka górkę, co zalega czekając na napisanie, więc na szybkiego. To dla pani ta cisza, Mario Vargasa Llosy (tłum.  Tomasz Pindel). Spotkaliście kiedyś ducha? Kogoś, kto pokazał się wam, spalił magnezjowym płomieniem i zniknął? Rozwiał się jak dym zostawiając szczątkowy ślad na łyżeczce? Taka jest historia czegoś, co się dzieje pod powierzchnią Limy, pod skórą kreolskich mieszkańców, pod podszewką muzyki. Jest szary, niemal samozwańczy krytyk muzyki, której oprócz niego raczej nikt nie recenzuje i jest Lalo Molfino, zjawisko jednej nocy. Ich historie splotą się tej nocy właśnie, na zawsze wplotą w nitkę kreolskiego walca, staną się snem, a może jawą. Czy Tonio Azpilcueta naprawdę prowadzi swoje muzyczne śledztwo, czy tylko lunatykuje? 

Kiedy kupowałam tę książkę opisaną w internecie, jako ostatnią Llosy, nie spodziewałam się, ze za kilka dni okaże się, że jest naprawdę ostatnia

Tym razem wylosowałam cytat otwierając książkę na chybił/trafił i mówi ona do was tak:

"Szanowna Pani

wreszcie udało mi się Panią odnaleźć, choć łatwo nie było. Szukam Pani od prawie trzech tygodni. Nie chcę zamęczać Pani szczegółami, powiem tylko, że namierzyłem Panią dzięki Miguelowi Cuadrze, jednemu z pracowników pana Abanto z Callao, niegdysiejszego promotora muzyki i odkrywcy wirtuoza, którego tak Pani, jak i ja jesteśmy wielbicielami - nadzwyczajnego Lala Molfino"

(Mario Vargas Liosa, To dla pani ta cisza, przekład Tomasz Pindel)

*

Przeczytałam też pozostałe dwie części Uroczyska Colina Meloya i Carson Ellis (tłum. Bogumiła Kaniewska), a że o tej pozycji już pisałam, to tylko dorzucę, że rzecz świetna, narnijska w dobrym duchu literatury dziecięcej, która jest niegłupia i dobrze napisana oraz ślicznie wydana.

*

I Murakamiego wzięłam, żeby zobaczyć co się zmieniło i czy zmieniło się coś. A że pierwszą książką, którą przeczytałam jego był Koniec świata (wtedy nie wiedziałam, że to on i zagubiłam tę rzecz na parę lat, póki nie zaczął być wydawany całościowo), to nabyłam Miasto i jego nieuchwytny mur (przekład Anna Zielińska - Elliott). To jest równoległe dopełnienie tej myśli o Mieście otoczonym murem, rozwinięcie tezy cieni i chyba już więcej nie będę pisać, bo ani ze mnie recenzent, ani interpretator, zostawiam tylko tropy bo mogę. Ja z Murakamim mam części - część kocham na zabój, część mnie znudza. Tę kocham akurat, a, że jego pisanie jest tak we mnie obrazowe, że nie umiem chyba tego opisać literkami. Otworzę cytat na chybił/trafił także:

"Pozostała w mieście ludność nie wspominała o tym czymś, co się stało. Nie chodziło o to, że odmawiali rozmowy na ten temat. Wyglądało na to, ze zbiorowa pamięć o tym wydarzeniu została całkowicie utracona. Prawdopodobnie kiedy mieszkańcy pozbyli się swoich cieni, odebrano im także te wspomnienia. Zdawało się, że tak samo, jak nie wykazują horyzontalnej ciekawości na temat topografii, nie mają też wertykalnej czy chronologicznej ciekawości na temat historii.

Po tych terenach opuszczonych przez ludzi chodziły teraz tylko Zwierzęta z jedneym rogiem. W małych grupkach wędrowały po zagajnikach w pobliżu Muru. Kiedy szedłem ścieżką, odwracały głowy, słysząc że idę, i patrzyły na mnie, ale nie okazywały większego zainteresowania. Dalej szukały liści i owoców na drzewach. Czasamiw  zagajniku wiał wiatr i suche gałęzie trzeszczały jak stare kości. Idąc po opuszczonych terenach, odwzorowywałem w notesie kształt Muru."

(Haruki Murakami, Miasto i jego nieuchwytny mur, przekład Anna Zielińska-Elliott)

Zdjęcie jeszcze kwietniowe. Od pierwszego planu, mija wiśnia, lipa Danusia (pomnik przyrody) w moim ogrodzie i wieża św. Jana. Widok z kuchni.

Unboxing a sprawa potopu

No i chyli się majówka ku zachodowi, co sprawia, że mus podnieść rzyć z fotela, w  którym niemal całą tę majówkę spędziłam. No dobra, może nie całą, ale przerwy między jakimiś domowymi robótkami. W fotelu i serialu, a co! A jak! Nie będę tu się chwalić tytułem serialu, bo to po prostu serial-mózgotrzep, żadne figofago. Za oknem nam trochę podżdżyło, nie żeby jakoś obłędnie, ale dobreito, bo dzięki onemu wzeszła rzodkiewka.

 

*

  
Otwarcie paczki uratowało podzlewną  szafkę przed potopem szwedzkim (błąd na uszczelce rury, czyli klucz szwedzki w robocie). Aj, bo w paczce była półeczka, którą miałam zamontować wewnątrz szafki i to dzięki temu odkryłam drobny zbiornik wodny na jej dnie ze źródłem w rurce do ciepłej wody. No i teraz na czas jakiś nie mam ciepłej wody, bo majówka odjąć uszczelka.  Przyznam, że owa sytuacja została obnażona dzięki  kościstemu palcowi wszechświata, który mnie szturchnął  by otworzyć pudełko bez zwłoki. No bo wiecie, moje otwieranie paczek nie jest wcale taką prostą sprawą. 

Mój aspergerowy starzejący się mózg słabo znosi nawał informacji, więc w codziennym toczeniu się kamieni, myśli o otwarciu pudełka towarzyszą mniej więcej takie - musisz wziąć nóż, nie, kurwa, lepiej nożyczki! A nie, lepiej jedno i drugie, ta taśma wygląda na niezmordowaną! Bosz, w środku na pewno będą zwoje folii bąbelkowej! Tam będzie styropian! Usiądźmy! Wszędzie te małe okruszki, ja pierdole, trzeba iść po odkurzacz! Gdzie jest ten cholerny nóż! Chcę herbaty! Pewnie folia będzie poowijana taśmą! Szafka na bank jest do skręcenia, jeeezi muszę iść do skrzynki z narzędziami! Poleżę teraz. A nie bo wszystko rozbebeszone! Matko, trzeba będzie wyjąć starą półkę, posprzątać szafkę, matuś, jak mi się nie chce! Wszędzie styropian! O, a ta plama zawsze tam była nad szafą? Trzeba teraz  poukładać te wszystkie pierdoluty podszafkowe, ciekawe gdzie jest ta moja szczotka do fug? Hm, musze jej poszukać, kurczę, myślałam, że tu będzie. Trochę głodna jestem. Co to za śrubka? A jak nie będzie pasować?! Trzeba będzie przepakować na nowo! Hmm może ta szczotka jest w  piwnicy? Sprawdźmy. O co to za płyn? Bosz, jeszcze trzeba pozwijać te wypełniacze i wynieść do kontenerka! Kurczę, miałam poszukać jak się hoduje oplątwy... Błe, muszę  rozłożyć pudło, japierdu ile taśmy można nakleić na pudło! Nie chce mi się go wynosić, postawię tu może! Poodkurzać! O, a kto przesunął doniczkę?  Wiecie, to mniej więcej w ten deseń.

Od zawsze mam problem z wypakowywaniem paczek, plecaków, toreb. Zwykle leżą dość długi czas, zanim jestem w  stanie się z nimi zmierzyć. Nawet plecak po powrocie z miesięcznej wędrówki, jestem w stanie wypakować po dwóch dniach dopiero, choć przecież wiadome, że całość jest do prania. 

Domownicy długo nie rozumieli, dlaczego w święta, czy urodziny nie wypakowywałam prezentów od razu, przy wszystkich. Odkładałam pudełka i robiłam coś zupełnie innego. Czułam ich zawód, że "nie cieszę się z prezentu". Pytali mnie, ale nie otworzysz? Nie chcesz zobaczyć? I coś tam zawsze wijąc się jak wąż ściemniałam, co brzmiało, rzecz jasna, nieszczerze, bo sama nie wiedziałam i nie chciałam też okazać się niewdzięcznicą. Sama dopiero teraz rozumiem dlaczego tak robiłam.

 
Po prostu zbyt wiele bodźców na raz, impreza, wielu gości, rozmowy, okrzyki, kolory, jedzenie, bieganie, to wszystko blokuje mój umysł. Nie potrafiłam zmusić się do jeszcze jednego - rozpakowania. A kiedy już zmuszona wewnętrznym poczuciem winy rozpakowałam jednak prezent przy wszystkich, nie bardzo umiałam wydobyć z siebie to odczucie prawdziwej radości, znowu blok. Ta radość i przyjemność była, ale w środku, zatrzaśnięta. A później z tego wszystkiego, w wewnętrznym mętliku,  kładłam prezent gdzieś, czego mój mózg nie rejestrował i później nie mogłam go znaleźć. 

I wolałam zostawić prezenty w miejscu, gdzie je otrzymałam i dopiero kiedy zostanę sama, a hałasy w mojej głowie pójdą spać, powoli je pootwierać, czasem trwało to tydzień. Nadal tak jest.  Tada!

Właściwie miałam napisać o przeczytanych ostatnio książkach, a napisałam o pudełkach, no cóż...

*

W szkole mieliśmy ogrodniczy kiermasz, którego jestem pomysłodawcą i organizatorem, więc zapierdziel był srogi od lutego (hodowanie roślin, podlewanie, ekspozycje słoneczne, hartowanie i takie tam), ale wyszedł prześwietnie. Rzecz jasna nie sama to robiłam, miałam niewielki, ale srodze zacny team.

Foto: Ania Gieryszewska

Kiwity 29.04.25

Zielonym do góry!

między fortelem a fotelem

 Chociaż dom jęczy i się chwieje, dzięki ci wszechświecie za dzisiejszą wiugę, co niby nie jest mi na rękę, ani na ogród, a jednak trochę jest, bo zalegam w kocim świecie herbaty z termosu i kocyka dzielonego z Jozafatą. Czytam Murakamiego, którego rzeczy, kiedy się zaczęły pojawiać, sprawiedliwie po połowie wielbiłam/wielbię i traktowałam, jak męczące. Jakoś tak, że co drugą - to lub sio. Na długi czas przestałam, odeszłam do innych bogów, ale od czasu jakiegoś znowu zastanawiałam się, co u niego, więc drżąc na sercu i umyśle, zakupiłam książkę, która jest echem Końca świata, ale jeszcze czytam to nie powiem o niej więcej.
No i tak siedząc w kokonie koca i kota, z książką w ręce (4xK), w wolnej od liter przestrzeni myślę sobie o poezji. I przebóg, trochę też o alkoholu. Przedziwne są szlaki myśli i niczym nie oznakowane, bo przychodzi mi do głowy, że poezja to jest bełkot umysłu, a my, mimo, że na potrzeby wpółżycia w wypracowanych i potrzebnych standardach,  staramy się bełkot we własnych głowach porządkować, reagujemy jego słodki zew. Urzeka nas pieśń fonetyki (mówił już o tym w swoich wykładach Borges), duszna maligna przenośni, skoki nad zamglonymi przepaściami bez kładek. Cieszymy się jak dzieci spadając z obszarpanych turni, kręcąc się w kółko i obsypując złocistym pyłem sylab. I oto dlaczego przyszedł mi na myśl alkohol, bo tenże przychodzi w sukurs poezji, wyłącza dumanie, przywarcie do twardych faktów i prawideł, rozszerza obkurczone na co dzień naczynia empatii. Dopiero po wchłonięciu zaaspirowaniu dawki, przywyknięciu do owego bełkotliwego imaginarium, możemy przykleić się stopami do ziemi, otrzepać motyli pył z ust, zrzucić go z ubrania i coś tam przez chwilę, zdajemy się rozumieć. I nie, nie jest to absolutnie pochwała alkoholu, tylko taka luźna dywagacja nad mechanizmami. Bez alkoholu też działa.

zdjęcie z outfitem pierwszokiwetniowym, któren to został przez uczniów okrzyknięty jako "słodziutki" i "wygląda pani 30 lat młodziej". Konkluzja, na co dzień jestem gorzką starą babą.