po nasziamu

Przy ognisku
(Erwin Kruk)

Kiedy to zbyt bolesne,
Aby rozdrapywać rany,
Albo kiedy nie ma o czym mówić -
O niczym wesołym,
A dla podtrzymania rozmowy
Albo dobrych obyczajów
Milczeć nie wypada -
Wtedy być może należy
Wychylić się ku rzeczom tak odległym,
Że aż budzącym zdumienie
I - jakby od tego zależał płomień ogniska -
Zapytać o Atapasków.
Właśnie o nich zapytać.
Pominąć Prusów, nie wspominać Mazurów.

Bo przecież dla łagodnego obrazu
Wystarczy, że jest szary mazurski wieczór
I od strony rzeki
Gasną ostatnie nawoływania,
A tylko lekki szelest wieczności
Błąka się wśród płomieni.


*

Przyplątał się do mnie ten wiersz Kruka, po wczorajszej rozmowie z Zinkiem o żegockim jeziorowaniu. Jest w wierszu założone za głęboki smutek, uczucie miejsca.