poranki blaszanki

"W zimie budzi nas w tym mieście, zwłaszcza w niedzielę, dźwięk jego niezliczonych dzwonów, jak gdyby za tiulem firan w perłowoszarym niebie wibrował na srebrnej tacy gigantyczny porcelanowy serwis do herbaty. Otwieramy okno i pokój w jednej chwili zalewa ta kłębiąca się na zewnątrz, przesycona dzwonieniem mgiełka, która składa się po części z wilgotnego tlenu, po części z kawy i modlitw.
Niezależnie od tego, jakie pigułki i w jakiej liczbie musimy tego ranka połknąć, mamy poczucie, że nie jest to jeszcze nasz koniec. I podobnie niezależnie od tego, jak bardzo jesteśmy panami samych siebie, ilu doświadczyliśmy zdrad, jak bardzo dogłębna i zniechęcająca jest nasza samowiedza, zakładamy, że wciąż istnieje dla nas jakaś nadzieja, a w każdym razie przyszłość. (Nadzieja, jak wyraził się Francis Bacon, to dobre śniadanie, ale zła kolacja). Optymizm ten bierze się z mgiełki, z jej składnika modlitewnego, szczególnie jeśli jest właśnie pora na śniadanie. W takie dni miasto istotnie ma w sobie coś porcelanowego - jego kryte cynkiem kopuły przypominają czajniki lub odwrócone filiżanki, a pochyłe profile dzwonnic pobrzękują jak porzucone łyżeczki i roztapiają się w niebie. Nie wspomnę już nawet mew, czy gołębi, to wkraczających ostro w sam środek pola widzenia, to znów rozpływających się w powietrzu.

(Josif Brodski "Znak wodny" tłum. S. Barańczak)

*

Znam to cudowne uczucie poranka, to taki poranek utrzymuje mnie w całości nawet wtedy, kiedy wieczór żąda ode mnie już tylko rozsypki. co prawda tu, gdzie jestem, nie ma zwielokrotnionego dźwięku różnorakich dzwonów, ale jest to samo światło i mgła ta sama. one są w każdym miejscu, gdzie nadzieja miesza się z rozpaczą pod nieludzkim niebem, w nieludzkim powietrzu, które trwa samo w sobie, niewrażliwe na nasze stany, co przynosi jedyną, możliwą ulgę. jedyną szczerą.
a książkę przeczytałam jednym tchem. może sprawił to ten głód, który każe po dniach wypełnionych lenistwem, gadulstwem i alkoholem (jakkolwiek przyjemne to dni), zanurzyć łeb w chłodny i cichy świat myśli, a może towarzyszyła temu głodowi jakaś wyższa okoliczność, która tę książkę włożyła w moje ręce dziś w księgarni, na pewno zaś magia samej książki.