1:0 dla Goździkowej

Od trzech tygodni od rana, do rana,  napierdala mnie łeb. Nie boli i nie napieprza, tylko w rzeczy samej - napierdala. I nie jest to bynajmniej głowa, nie przyznaję się do tego czerepu wielkości opuchniętego wiadra, jako do mojej własnej, osobistej głowy - łeb i tyle. Łykałam prochy, w proch się obróciły, nacierałam, gówno z  tego. Relaksowałam się i robiłam przebieżki, spałam i niespałam, trzymałam się z dala od komputera i wręcz przeciwnie, zapijałam i trwałam w trzeźwości, łeb jak cymbał brzmiący - napierdala dalej. Postanowiłam chwycić się ostatniej ścieżki ratunku - zaczęłam go ignorować, ból znaczy. Nawala, a ja nic, udaję że nie dostrzegam, łomocze, a ja ni chu chu, w inną stronę patrzę, pulsuje, ja od niechcenia kartkuję dokumenty. Jest bo jest, udaję, że nie ma. I dziwne, ignoruję ból, od czasu do czasu daje mi znać o swoim niezadowoleniu potężnym kopem, który wysadza mnie w kosmos, ale  w większości daje się zepchnąć na obrzeża uwagi. Ha!