z asiejeowego sięplenienia

wiem już, dlaczego to właśnie miętę wybrano na patronkę u-czucia. straszliwie się panoszy, jest absolutnie niereformowalna, niepowstrzymana, ma podstępne, długie pędy, którymi zawłaszcza każdy spłachetek ogrodu. jest dzika, i szaleje, i niczego nie można jej przetłumaczyć innym sposobem, jak tylko - wyrwać chwasta.
na drugim miejscu w żywotności stawia się lubczyk, macierzanka, za nią estragon, tymianek właściwy, majeranek, oregano i grzeczny w swym krzaczku - rozmaryn.
kiedy będąc małą dziewczynką, śpiewałam "o mój rozmarynie rozwijaj się", urodził mi się w głowie obraz czerwono-różowej spirali osadzonej na gałązce jak malwa. do dziś głęboko, pod pokładami biologa, wierzę, że rozmaryn ma właśnie taki kwiat. i żadna, żadna empiryka nie jest w stanie mnie przekonać, że mogłoby być inaczej.

tu na obrazku widzimy nowy nabytek do mojej kolekcji - amarantowy. w tej chwili już jest po kwitnieniu i grzecznie czeka na bliski kontakt z glebą ogrodową.




tu łosoś, żadne nowum, ale lubię te łososiowe




i jonkil zminiaturyzowany. niestety poprzednie wziął sobie kret. po co mu? nie mam zielonego pojęcia :|