Majówka, psiamać! Się ja się pytam zapytowywuję, jakiż to zepsuj własnę Warmię kala!? Ta część, majówki, która polegała na pieczeniu chleba, gotowaniu zupy szpinakowej i innych wmurowanych pracach kulinarnych, była słoneczna, ta która winna być zwieńczeniem, ukoronowaniem i glorią pierwszej połowy była padaka. Ale i tak byłoo fajosko, zresztą jak zwykle. Parasoli zabrakło, nie zabrakło natomiast obowiązkowego brydżyka i równie obowiązkowych tańców, ha!
a dziś dochodzę do życia i znalazłam sobie piękny czterowiersz kończący kasydę Katrana z Tabryzu
"(...)Rady na tę rozłąkęnie widzę, i nic w tym dziwnego -na to, w co sam się uwikłał,nie znajdzie nikt mądrej rady."Myśl o autorstwie swojej własnej katastrofy i trudności wyjścia poza płaszczyznę tego, co tkwi w nas, zatem jest w jakiś sposób poznane na tyle, ze jednocześnie wiąże ręce. pomiędzy oswojeniem, a uwikłaniem rzeczą
świtna majówka, jakby czas stał w miejscu, jak patrzę na zdjęcia, wiem wszystko...
OdpowiedzUsuńa co do patrzenia katastrofalno-uwikłaniowego, to owszem jest ptrzyjemnei takie, ach ludzkie:)ale po co?
Pozdrawiam z ciepła jaC
chodzi o to, że trudno jest przekroczyć własną płaszczyznę, to w kontekście myśli "jestem autorem własnej katastrofy i jedynym jej przedmiotem", nie chodzi o "katastroficzne" patrzenie, tylko o mechanizm. Jak sądzę, to właśnie mógł mieć Katran z Tabryzu na myśli, oczywiście cała kasyda, jest tradycyjnie i iście po persku o miłości, a jednak to temat tylko zewnętrzny. żeby zobaczyć wszystkie końce i sploty osnowy, trzeba by się wybić poza własną przestrzeń. wydaje mi się, ze my - zwykli (pardon) ludzie, dlatego własnie i po to, korzystamy z lustra innych ludzi, w jakiś sposób jest to namiastka takiego wyjścia poza. ale to tak sobie dywaguję w wolnym przedpracowniczym czasie
OdpowiedzUsuńPozdrawiam
as
:)