Dlaczego jestem zła

 Dlaczego jestem zła na Jaskółkę? Ano dlatego. że dopiero niedawno w swoim wpisie wskazała mi jedyną i słuszną drogę dotyczącą szczotki akumulatorowej, a  przecież mogła już jakieś dziesięć lat temu! Tak że ten!

Macie pojęcie, że ja dzisiejszy SOBOTNI poranek spędziłam z własnej i nieprzymuszonej woli szorując wszystkie drzwi w moim domostwie? Szczotką oną?  Tak, śpiewają teraz jak humbaki!

Gdzie byłaś o akumulatorowa szczotko kiedy tyrałam zalewając się łzami, krwią i potem w świątecznych wojnach, służąc w kampaniach  pod generałem Mamcią! w potyczkach z sierżantem Jolantą nad głową, gdzie byłaś o szczotko akumulatorowa!

No to jest jakieś kuriozum wielkie i rarytas, ta szczotka, mówię ja wam! Niby tylko kręci się w kółko, niby proste, a na myśl mi nie przyszło, że takie cuś ratuje świat! Dzięki Ci o Jaskółko, choć nie zapominajmy, że mam Ci za złe, iże dziesięć lat trzymałaś mnie w niewiedzy!

*

Muszę zrzucić z biurka górkę, co zalega czekając na napisanie, więc na szybkiego. To dla pani ta cisza, Mario Vargasa Llosy (tłum.  Tomasz Pindel). Spotkaliście kiedyś ducha? Kogoś, kto pokazał się wam, spalił magnezjowym płomieniem i zniknął? Rozwiał się jak dym zostawiając szczątkowy ślad na łyżeczce? Taka jest historia czegoś, co się dzieje pod powierzchnią Limy, pod skórą kreolskich mieszkańców, pod podszewką muzyki. Jest szary, niemal samozwańczy krytyk muzyki, której oprócz niego raczej nikt nie recenzuje i jest Lalo Molfino, zjawisko jednej nocy. Ich historie splotą się tej nocy właśnie, na zawsze wplotą w nitkę kreolskiego walca, staną się snem, a może jawą. Czy Tonio Azpilcueta naprawdę prowadzi swoje muzyczne śledztwo, czy tylko lunatykuje? 

Kiedy kupowałam tę książkę opisaną w internecie, jako ostatnią Llosy, nie spodziewałam się, ze za kilka dni okaże się, że jest naprawdę ostatnia

Tym razem wylosowałam cytat otwierając książkę na chybił/trafił i mówi ona do was tak:

"Szanowna Pani

wreszcie udało mi się Panią odnaleźć, choć łatwo nie było. Szukam Pani od prawie trzech tygodni. Nie chcę zamęczać Pani szczegółami, powiem tylko, że namierzyłem Panią dzięki Miguelowi Cuadrze, jednemu z pracowników pana Abanto z Callao, niegdysiejszego promotora muzyki i odkrywcy wirtuoza, którego tak Pani, jak i ja jesteśmy wielbicielami - nadzwyczajnego Lala Molfino"

(Mario Vargas Liosa, To dla pani ta cisza, przekład Tomasz Pindel)

*

Przeczytałam też pozostałe dwie części Uroczyska Colina Meloya i Carson Ellis (tłum. Bogumiła Kaniewska), a że o tej pozycji już pisałam, to tylko dorzucę, że rzecz świetna, narnijska w dobrym duchu literatury dziecięcej, która jest niegłupia i dobrze napisana oraz ślicznie wydana.

*

I Murakamiego wzięłam, żeby zobaczyć co się zmieniło i czy zmieniło się coś. A że pierwszą książką, którą przeczytałam jego był Koniec świata (wtedy nie wiedziałam, że to on i zagubiłam tę rzecz na parę lat, póki nie zaczął być wydawany całościowo), to nabyłam Miasto i jego nieuchwytny mur (przekład Anna Zielińska - Elliott). To jest równoległe dopełnienie tej myśli o Mieście otoczonym murem, rozwinięcie tezy cieni i chyba już więcej nie będę pisać, bo ani ze mnie recenzent, ani interpretator, zostawiam tylko tropy bo mogę. Ja z Murakamim mam części - część kocham na zabój, część mnie znudza. Tę kocham akurat, a, że jego pisanie jest tak we mnie obrazowe, że nie umiem chyba tego opisać literkami. Otworzę cytat na chybił/trafił także:

"Pozostała w mieście ludność nie wspominała o tym czymś, co się stało. Nie chodziło o to, że odmawiali rozmowy na ten temat. Wyglądało na to, ze zbiorowa pamięć o tym wydarzeniu została całkowicie utracona. Prawdopodobnie kiedy mieszkańcy pozbyli się swoich cieni, odebrano im także te wspomnienia. Zdawało się, że tak samo, jak nie wykazują horyzontalnej ciekawości na temat topografii, nie mają też wertykalnej czy chronologicznej ciekawości na temat historii.

Po tych terenach opuszczonych przez ludzi chodziły teraz tylko Zwierzęta z jedneym rogiem. W małych grupkach wędrowały po zagajnikach w pobliżu Muru. Kiedy szedłem ścieżką, odwracały głowy, słysząc że idę, i patrzyły na mnie, ale nie okazywały większego zainteresowania. Dalej szukały liści i owoców na drzewach. Czasamiw  zagajniku wiał wiatr i suche gałęzie trzeszczały jak stare kości. Idąc po opuszczonych terenach, odwzorowywałem w notesie kształt Muru."

(Haruki Murakami, Miasto i jego nieuchwytny mur, przekład Anna Zielińska-Elliott)

Zdjęcie jeszcze kwietniowe. Od pierwszego planu, mija wiśnia, lipa Danusia (pomnik przyrody) w moim ogrodzie i wieża św. Jana. Widok z kuchni.