nazwanna

zastanawiam się, gdzie posiało się moje imię. oczywiście w rodzinie i pośród przyjaciół ono funkcjonuje, ale na zewnątrz ni cholery nie mogę się go odszukać. zwracają się do mnie -aśka, dziwnie, joanno, - dziwnie, asiu, jeszcze kurwa dziwniej. tak, siak niedobrze i źle. na zewnątrz nie mam imienia, są tylko awatary. jest nna, jest wuszka i ta szalona La, która nigdzie nie zamieszkuje. intuicyjnie chyba przeczuwam o co chodzi z prawdziwymi imionami, których nie wolno wypowiadać postronnym, stają się obce i odklejają się od człowieka, człowiek rozwarstwia się i rozdziela, staje na przeciwko siebie-obcego. dziwne, chłodne uczucie

na Ps: Pamiętam swoje wzruszenie kiedy będąc małą dziewczynką, obejrzałam film "Zapamiętaj imię swoje" Siergieja Kołosowa. Płakałam jak bóbr