Czy ja aby nie przesadzam?

 Bo to nie tak, że ja nie mam tematów do zapiskowania, mam, wciąż trują mi dupę w mózgoczaszcze (sic!). Rzecz w tym, że co który wyjmę, zaraz mam wątpliwość, czy aby nie zbyt krytycznie podchodzę do rzeczy, czy moja wizja nie jest skisłym ogórkiem abo śledziem zaprawionym octem siedmiu złodziei, więc je zostawiam, te myśli, krążące jak gawrony ze spinem przeciwnym.
A wiecie, że mózg nasz lubuje się w krakaniu i utyskach? O wiele trudniej jest mu tworzyć pozytywy i w dodatku leniuch z niego nie lada, zatem miga się jak może.  Dlatego teraz też zamiast wydobyć z siebie kulawą wizję oceny i ratowania świata, pokażę wam ojasa!

A wy śfińtuchy, to taka bańka nawadniająca jest! Taki system gdzie gliniany nieszkliwiony garczek "poci" się do gleby uwalniając wodę po troszeczku, w miarę przesychania. Zakopuje się go zostawiając jeno wychyniętą na powierzchnię szyjkę którą zamyka się korkiem, ale przedtem napełnia się ojasa wodą i już. Zabierałam się do tego systemu od czterech lat,a dopiero w tym roku sapnęłam, kichnęłam, poszperałam w kieszeni i wygrzebałam na trzy dzbanki 2,5l. Niestety tanie nie są i to jest ich główny mankament.

A stało się tak to z powodu koleusów. A to koleusowe szaleństwo to z powodu kiermaszu roślin w szkole, na który to kiermasz hodowałam i na który to kiermasz hodowała moja siostra odmiany, a później jakoś tak się zdarzyło, że z myślą już o następnym kiermaszu nagle i niespodziewanie stałam się właścicielką kolejnych odmian (przyrzekam, tylko zamknęłam oczy i one już tam stały) i gdzieś trzeba teraz było te koleusy posadzić. Znaczy najpierw posadziłam je w doniczkach, ale to był system doraźny i zimowy. A więc zamówiłam do tych koleusów skrzynie. A jak zamówiłam skrzynie trzeba było poszukać jakiejś stosownej bejcy, więc zamówiłam sobie wyjątkowo brzydką w kolorze. Jeśli spytacie dlaczego tak, odpowiem, yyy nie wiem. No a  skoro już pomalowałam te skrzynie ową brzydką w kolorze bejcą, mus było ojasy wypróbować. No i właśnie tak. Dzień dziś był pofmurny, więc barwy nieco szarawe.

Tak wygląda mój olla

A to moje koleusy w skrzyniach pomalowanych bejcą o brzydkim kolorze.

A przy okazji powiem wam, że nożyce samociachające bosza i minikosiareczka o wdzięcznej, acz jadowitej nazwie Venom, to moi najlepsi kumple dziś w szukaniu maliniaka w pampasie po szyję. Veni vidi vici, tak że ciabas perzu!