Miłe są...

 wakacje

dobre książki i czas na ich czytanie

dwa kilogramy bardzo słodkich czereśni

dojrzały i schłodzony arbuz

umyte podłogi

dobrze rosnące pomidory

myśli o Kazachstanie

słodko śniący kot

deszcz

zupa pomidorowa

pisklęta jaskółek uczące się latać z kabla za moim oknem

absolutna mnogość poziomek w sadzie

Niemiłe są:

inwazja bezdomkowych ślimaków

upierdliwe muchy

konieczność spakowania się na garb

połączenie zimnego wiatru z deszczem

zaraza ziemniaczana

nadwaga

alergiczny katar

miłe wygrało.

Gdyby nie to, że przemieszczać się będziemy z nagarbem lokalesami, zapewne pojechałabym z tym stołem. Oprócz widocznej ładowarki akumulatorów kosiarki do trawy. kosić stepu nie będzie się.

Przyniosłam wam dzisiaj Atramentowe serce Cornelii Funke (przekład Jan Koźbiał), którego ekranizację pewnie znacie na wskroś, podobnie jak ja i uwielbiam. Książka w ogólnym szkielecie historii jest podobna, ale wiadomo, jako pierwowzór literacki, rozwija więcej możliwości, detali i co zacne, więcej grozy, której w baśni filmowej nieco brakuje. Napisana historia jest bliższa życiu, mniej holiłódzka i nie wszystko kończy się tak, jak byśmy tego, zgodnie z filmem, oczekiwali. To znaczy nie kończy się źle, ale nie ma wielkiego happy endu, są ścieżki, które poprowadzą historię dalej, poza otwarte dla nas tutaj okno i nikną za widnokręgiem. I tak powinno być w dobrej opowieści.
Dzięki tej książce dowiedziałam się o istnieniu dwóch kolejnych części, które szybciutko zamówiłam, ale przeczytam je dopiero po powrocie z podróży.

Pokazać Świat Dysku Terry'ego Pratchetta, dzieło Paula Kidby'ego w tłumaczeniu Piotra Cholewy to pozycja obowiązkowa na półce fana. Tym razem swój świat pratchettowski pokazuje drugi ilustrator ksiażek mistrza,  Paul Kidby (fani wiedzą doskonale, że najpierw był Josh Kirby). Paul opowiada o swoich inspiracjach, przemycając cytaty, przytaczając rozmowy z Pratchettem, jego uwagi i tym samym budując delikatną aurę,w  której czujemy smak tej współpracy. Kidby  pokazuje ewolucję rysunków postaci, wskazuje istotne detale, no i w ogóle cymesik jest ten album i tak troszeczkę łagodzi nieutulony smutek, że nie będzie już nowych tomów, na które czekało się przebierając nóżkami.

Trzecią rzecz znalazłam dzięki autopodrzutkom FB, a jest to cykl narysowany przez znanego z DC Maxa Fiumarę do scenariusza Ricka Remendera. Ofiarnicy (na razie posiadłam dwa pierwsze zbiorcze tomy), dark fantasy dziejące w świecie kierowanym przez  istniejących namacalnie bogów. Raz na pokolenie, pięć gatunków będących pod osobistą opieką różnych bóstw, ma narzucony obowiązek oddawania pierwszemu żniwiarzowi po jednym dziecku z każdej rodziny. Dzieci te nazywane są ofiarnikami i przeznaczone bogom. Do czego? A to już sobie przeczytajcie sami.

A gdyby komuś przyszło twierdzić, ze jestem zbyt gruba na ubranie pięciolatka, mówię, że w myślenia swego jest błędzie, bo nawet zapinam suwak!